كفش كفش يه جفت كفش.....

روزگار كه شاهد بي بند و باري جفت ها بود

بي اعتنا مي گذشت و

من كه ديگر دلسردي اين خيال كه

روزي دوباره به سنگها و ريگهاي خيابان وبيابان مي خندم

سينه ام را فرا گرفته بود...

كه تقدير بعد از تنهايي تنها كسي بود كه گفت:

_ پايت چه شده؟

و در حالي كه به زخم هاي پايم مي نگريست به چيزي اشاره مي كرد

در افق انتهاي نوك انگشتانش جا كفشيي را مي ديدي

باور نمي كردم... با خود گفتم:

_سرابي بيش نيست همان قبرستان جفت هاست

ولي دل به دريا زدم رفتم و گفتم:

_سلام

ولي در اين زمانه ي جاني راهي جز همسفري با ايالت هاي غريب نداريم

مگر كفش گير مي آيد

ساده بود ولي موندگار

بعد از سلام فورا گفتم:

_پاهايم را مي بيني چند روزيست كه كفشم پاره شده

و گويي اين ريگ و سنگها هم با من دعوا دارن

نمي دانم او از من خوشش آمده بود يا دلش براي پاهايم مي سوخت

به هر حال گفت:

_بپوش

من كه بارون تازه خيسم كرده بود

در انتهاي دلم ولگردي مي گفت :

_ديگر پاي تو تاب و توان دعوا با اين وحشي بيابان را ندارد... مطمئني؟

حرفهاي ولگرد پايم را سست كرد. به او گفتم:

_ترس وجودم را گرفته كه روزي تو هم بزرگ شوي و سايز اين بي چارهاي زخمي به سايز تو نخورد

گفت:

_شايد پاره شم ولي بزرگ نمي شم...لبيك