يا لطيف

خدا صبر داده... اما صبر هم حدي داره به خدا!‏ به خدا فرزندهاي شاهد محتاج توجه نيستن!‏محتاج دلسوزي نيستن!‏محتاج اين نيستن كه بهشون ارزش بديم! محتايج اين نيستن كه همش به خاطر پدر شهيدشون تحويلشون بگيريم!‏چرا يه فرزند شهيد تا وقتي نگه فرزند شهيده كسي نبايد تحويلش بگيره؟ به خدا فرزنداي شهدا اين چيزا رو نمي خوان... به قول همون داداشي كه نظر رو داده بود حاظرن سهميه ي دانشگاهشون رو بدن تا يه بار باباشون رو ببينن!‏

شهدا سنگ نشانند كه ره گم نشود... چرا شنگ نشون ها رو گم كرديم؟ چرا با بازمونده هاي اين سنگ نشون ها طوري رفتار كرديم كه از هرچي توجهه زده شدن؟ چرا رفتار هامون اونقدر شبيه دلسوزي بوده كه فرزنداي شهدا اين قدر از دلسوزوندن براشون متنفرن؟ رو هوا حرف نمي زنم به خدا! ديدم!‏

چرا يادمون رفته شهدا زندن؟ به خدا فرزنداي شهدا اينو بهتر از ما مي دونن!‏ مائيم كه فكر مي كنيم اونا بابا ندارن... مائيم كه رو اين اساس همش مي خوايم براشون دل بسوزونيم... يه فرزند شهيد بهم مي گفت آتيش بگيره دلي كه مي خواد برا بچه ي شهيد دل بسوزونه!‏اون دل سوزوندن به درد خودش و تفكر خودش مي خوره...

نمي دونم چي بگم...